Ο Πέτερ Χάντκε, αυτός ο ακάματος γραφιάς, τεχνίτης και μάγος της γερμανικής γλώσσας έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2019. Δυστυχώς αυτή η απονομή δίχασε τη γερμανική κοινή γνώμη, και την αυστριακή βεβαίως, και ήταν πολλοί οι πρόθυμοι αναμάρτητοι που έβαλαν εναντίον του τον λίθο. Του καταλόγισαν τη φιλοσερβική του στάση στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο, τον ταύτισαν με φονιάδες, δεν του αναγνώρισαν ούτε το δικαίωμα στο λάθος -αν ήταν λάθος-, δεν του αναγνώρισαν ούτε το δικαίωμα στη δική του οπτική και στην υποστήριξη των θέσεών του. Συμβαίνουν αυτά όμως.

Με το "Ποίημα για τη διάρκεια" επιτυγχάνεται το συνεχές του χρόνου, με ανακλήσεις αυτόματες, παρηγορητικές και μη, με τη μη αποφυγή του πόνου αλλά με την εξοικείωση μαζί του. Το πικρό γίνεται έτσι γλυκόπικρο. Ο παρών, ο απών χρόνος μαζί. Στον δρόμο για μια επιχωματωμένη πια λίμνη. Με μια όμως λίμνη στο μυαλό. Με δυνατότητες πολλές. Όταν είσαι πρώτιστα μάγος της σκέψης και μετά ταχυδακτυλουργός της γλώσσας.