Πιο κοντά στην αποσπασματική ιδιωτικότητα του ημερολογίου και στην προφορική αφήγηση παρ' όσο στις ελεγχόμενες δομές του μυθιστορήματος, καρπός μιας τρομερής προσωπικής εμπειρίας, του θανάτου της κόρης της, η Πάουλα είναι ίσως το πιο πονεμένο και άμεσο βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλλιέντε. Εδώ η συγγραφέας δεν επινοεί τίποτε. Στο χρονικό της αρρώστιας, του κώματος και του θανάτου της κόρης της -μιας ευτυχισμένης εικοσιοχτάχρονης κοπέλας ερωτευμένης με τον σύζυγό της και τη δουλειά της- η Αλλιέντε ενσωματώνει τον "οικογενειακό θρύλο" τον οποίο εξιστορούσε σε "συνέχειες" στην Πάουλα κατά τη διάρκεια του μακρότατου διαστήματος όπου αυτή βρισκόταν σε κώμα.
Η Πάουλα πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου του 1992 και το βιβλίο εκδόθηκε το 1994, γράφτηκε δηλαδή την επαύριο, αν όχι κατά τη διάρκεια της θλιβερής περιπέτειας. Η λογοτεχνία ως θεραπεία λοιπόν ή ως εξορκισμός, μερική και πρόσκαιρη παρηγορία για μια τραγωδία διαφορετικά αβάσταχτη. Και είναι απόλυτα γνήσιο το πάθος που εκλύεται από αυτές τις σελίδες, τις τόσο ιδιωτικές και μαζί οικουμενικές, ένα πάθος που αφορά και συγκινεί όλους μας, όπως αποδεικνύουν τα αναρίθμητα γράμματα που έφτασαν στην Αλλιέντε από όλον τον κόσμο μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος (και που η συγγραφέας δημοσίευσε αργότερα, το 1997, μια επιλογή τους με τον τίτλο "Πάουλα. Γράμματα από τον κόσμο"). Αλλά είναι επίσης μια γενναία άσκηση εξιδανίκευσης που επαναβεβαιώνει την ηθική αξία της λογοτεχνικής γραφής κατέναντι στο μερίδιο κακοτυχίας που έχει ο καθένας μας.

(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)