Στα άπατα παλάτια του βυθού οι νεράιδες πλέκουν στα μαλλιά τους φύκια και ορίζουν τα μελλούμενα. Μοιραίνουν με μπλε βαθύ της θάλασσας τον ανύποπτο έφηβο, που νιώθει στις φλέβες του να πάλλονται χιλιάδες μυστικά χρώματα, ενώ οι ζωοδότριες αχτίδες του ήλιου βάφουν την έμπνευσή του. Τον θεωρούν αλαφροΐσκιωτο μα αυτός σκάβει στις ζωγραφιές του το σκληρό φλοιό των ανθρώπων γύρω του και παραβιάζει τις διπλοκλειδωμένες πύλες των ανομολόγητων λογισμών τους. Τα έντονα χρώματα και οι φωτοσκιάσεις πάνω στον καμβά του κατακτούν μυστικούς κόσμους και αποκαλύπτουν τις εσωτερικές θύελλες που μαίνονται στις ψυχές τους. Η γόνιμη ορμή, που παρασύρει τη σκέψη και τα χείλη του, θα γίνει η πιο σκληρή, η πιο μοιραία και καταλυτική σκηνή της νιότης του. Αλλοτινές εικόνες της γυμνής αγαπημένης είναι καταγραμμένες ανεξίτηλα στο νου του. Το μέλλον παίρνει τη μορφή της· υπάρχει μέσα του. Ζωγραφίζει τον πόθο του σαν άγριο θυμό που σφυρίζει στα πλούσια μαλλιά της. Ο έρωτας όμως δραπετεύει από τον πίνακα και γίνεται θυσία και αλγεινές θύμησες που αιμορραγούν και δακρύζουν. Έρχονται σαν μεσίτες στο όνειρό του και αποζητούν το μερτικό τους. Τα χρόνια στοιβάζονται στο πρόσωπό του και οι αναμνήσεις του λιποταχτούν. Οι νεράιδες ζωγραφίζουν με κόκκινο την ύστερη πινελιά και ντύνουν με λευκό πανί το σώμα. Λικνίζονται πάνω στο κύμα και στραγγίζουν την τελευταία σταγόνα του. Νηνεμία. Σαν θάλασσα ακύμαντη από το χάδι του ήλιου είναι τώρα η ζωή. Οι νεράιδες του κισμέτ είναι η ζωή.