Ο αναγνώστης, ανυπόμονος για την τύχη του Πάρη και της Λουίζας, γύρισε τη σελίδα πιάνοντας κατά λάθος δυο φύλλα χωρίς να το αντιληφθεί, αφού η συνέχεια ήταν τέτοια που δεν εμπόδιζε τον λογικό ειρμό. Σ' αυτές τις δύο κρυμμένες σελίδες, που τις πέρασε ο νεαρός χωρίς να τις διαβάσει, ο Πάρης είχε την πρώτη κρυφή συνάντηση με την Ξένη.
Αμέσως η Λουίζα αισθάνθηκε τις κρυμμένες σελίδες να τρίζουν παράξενα. Σα να ζωντάνευαν οι ρωγμές της και τα κοφτερά βράχια της, που τόσα χρόνια είχαν λειανθεί από τις πολλές αναγνώσεις. Σε λίγο άρχισαν να μεγαλώνουν οι σελίδες και να παίρνουν χαώδεις διαστάσεις, μέχρι που χώρισαν στα δυο, ανοίγοντας ανάμεσά τους ένα μεγάλο φαράγγι. Τότε, οι λέξεις που περιέγραφαν την κρυφή συνάντηση, έγιναν σκοτάδι από μελάνι μέσα στην απεραντοσύνη της έντυπης νύχτας, όπου τρεμόπαιζαν στην αστροφεγγιά τους -χρυσά και ασημένια- τα σημεία στίξεως. Ξαφνικά αισθάνθηκε το σώμα της να κατεβαίνει αργά στο χάος. Πετούσε ανάλαφρη, απαλλαγμένη από κάθε αφήγηση. Όλη τη νύχτα χαμήλωνε σαν σύννεφο στο κενό, μέχρι που άρχισε να ξημερώνει. Το χάραμα φώτισε τα κατάμαυρα μαλλιά, το λαμπερό της πρόσωπο, τα ωραία γαλανά μάτια, τα χείλη σαν κλειστό φιλί. Έλαμπε ολόκληρη στο παράξενο φως, καθώς κατέβαινε σιγά σιγά, με το αλεξίπτωτο φόρεμα γεμάτο αεράκι της αυγής. Όταν πλησίασε στο έδαφος, τα λουστρίνια της πάτησαν μαλακά στον δρόμο που περνούσε μέσα απ' το φαράγγι. Απόμεινε θαμπωμένη, θαυμάζοντας την άγρια ομορφιά του τοπίου, με τα παράξενα σχήματα των βράχων, με τα φυτά να μοσχοβολούν στην πρωινή δροσιά, με τα κελαηδήματα των πουλιών και τον θόρυβο των αυτοκινήτων που περνούσαν εκείνη την ώρα... Ήταν οι καινούργιες λέξεις από το φως και το άρωμα και ήχο και χρώμα, που την υποδέχτηκαν. Εκατέρωθεν του δρόμου, πάνω σε μικρές πινακίδες, οι αριθμοί των σελίδων έδειχναν τώρα τις χιλιομετρικές αποστάσεις.