Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, νέος 17-18 χρόνων, απόφοιτος μόλις του γυμνασίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι σήμερα θα έπιανα να γράψω τις αναμνήσεις μου. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, οι θύμησες είναι τόσο έντονα και βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου, νωπές θα έλεγα, που ομολογουμένως δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερη δυσκολία να τις περάσω στο χαρτί. Απ' το πόστο που σχεδόν άθελά μας βρεθήκαμε, τόσο η αδελφή μου Διονυσία όσο κι εγώ, γνωρίσαμε από κοντά ανθρώπους και πράγματα. Θα ήταν κρίμα να μην τα μάθουν οι νεότεροι αλλά και καλό να τα ξαναθυμηθούν οι πιο παλιοί. Γεγονότα κι ιστορίες απ' τα δύσκολα και μίζερα εκείνα χρόνια.
Πολλά που γράφω παραμένουν και στους παλιούς ακόμα άγνωστα, όπως οι κρίσιμες ώρες που πέρασε το νησί την τελευταία βραδιά που έφευγαν οι Γερμανοί, όπως επίσης οι όχι και λίγες ανώνυμες καταδόσεις. Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, που μερικά για ευνόητους λόγους παραλήφθηκαν. Για του ίδιους ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται στο βιβλίο ονόματα.
Μετά από τόσα χρόνια δεν εξυπηρετεί, πιστεύω, κανένα σκοπό.