Στα πενήντα τρία του χρόνια, όταν ο Καζανόβα δεν τριγύρναγε πια στον κόσμο κυνηγημένος από το νεανικό πόθο της περιπέτειας, αλλά από την ανησυχία για τα γερατειά που πλησιάζανε, ένιωσε να φουσκώνει στην ψυχή του τόσο πολύ η λαχτάρα για την πατρίδα του τη Βενετία, που άρχισε να τη γυροφέρνει με κύκλους που όλο και στένευαν, σαν ένα πουλί που σιγά-σιγά παίρνει το δρόμο της καθόδου από τα ύψη των αιθέρων για να πεθάνει.