Υπάρχει κάτι Πλατωνικό στον έρωτα του Καβάφη, που τον θέλει όχι απόγονο της Αφροδίτης μα της Πενίας, και ως έτσι, ο έρωτας στον καβαφικό άνθρωπο βιώνεται ως στέρηση. Μπροστά σ’ αυτό το ανεκπλήρωτο, ο ποιητής (μετά)πλάθει τα κορμιά σαν εργαλεία ελευθερίας στον κατά τα άλλα βαρύ μοναχισμό του. Ενώ με τη μνήμη, βρίσκει καταφύγιο στην κάμαρη ενός ιδεατού παρελθόντος που αντιστέκεται στον φθοροποιό χρόνο, διασφαλίζοντας τον πόθο για το ωραίο, το αιώνια γλυκό και ανόθευτο.

Στο ανά χείρας βιβλίο συγκεντρώσαμε όλα εκείνα τα ηδονικά και ερωτικά από τα ποιήματα του Καβάφη, συνθέτοντας έτσι ένα λογοτεχνικό ταξίδι στους μύχιους πόθους της ανθρώπινης ψυχής, όπως αυτή χαρτογραφήθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του Ελληνισμού.