Την ευλογία να τη γεννήσει ο έρωτας έχει η Ηλέκτρα κι η μοίρα της χαϊδεμένη από τούτη την τύχη. Ο έρωτας της γυναίκας για τον άντρα, κι ας αδυνατεί απ' την πλευρά του να ανταποκριθεί. Και κανέναν εγωισμό να μη συνεπάγεται η απόρριψη. Η άμυνα της αυτοσυντήρησης, το «συνεχίζω να ζω», δεν πέφτει στην παγίδα να αδικήσει τον άντρα, να τον κατακρίνει, να τον αποκλείσει από τη ζωή της Ηλέκτρας, ως αντίποινα... Η αγάπη που ενώνει, σε πείσμα της απόστασης, σε πείσμα της μοναξιάς και της οδύνης της. Η Ηλέκτρα αγνοεί το πρόσωπο του πατέρα, μα είναι δεμένη μαζί του, μέσα απ' τον έρωτα της μητέρας, τον γνωρίζει, τον αποκρυπτογραφεί, τον αισθάνεται στα κύτταρά της, τον ζει -μ' ένα μεταφυσικό τρόπο- και μεγαλώνει έτσι και κοντά του. Η απουσία της ανθρώπινής του υπόστασης δίνεται να κατανοηθεί στο παιδί με σεβασμό και λατρεία, που επουλώνουν τις πληγές της στέρησής του πριν αυτές ματώσουν κι αφήσουν σημάδια.