Αλλά συνέβη κάτι παράξενο. Η αγαλλίαση του χάθηκε με κάτι που είπαν οι ξένοι. Σκοτεινές σκέψεις -μαύρες ιδέες- όρμησαν στο μυαλό του. Ολόκληρος ο κόσμος έξω από το καφέ του φάνηκε σαν ένα πένθιμο και ζοφερό μέρος, όπου ένα πλήθος φτωχοδιάβολων έπρεπε να δουλεύει, και μάλιστα σα σκλάβοι αποκλειστικά και μόνο για τους λίγους που ταξιδεύουν με άμαξες και ζουν επιδεικτικά στα παλάτια τους. Ντράπηκε για την ευτυχία του.
Η σκληρή και ανελέητη μοίρα της ανθρωπότητας του έσφιξε την καρδιά. Με φωνή που την έπνιγε η θλίψη, προσπάθησε να εκφράσει τα συναισθήματα του. Νόμιζε πως τη μια στιγμή έβριζε και την άλλη έκλαιγε.
Ναι. Ο βαθμός της αδικίας στον κόσμο ήταν πραγματικά σκανδαλώδης. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να αντιμετωπίσει κανείς την σαπίλα αυτής της κοινωνίας. Να καταστρέψει όλο αυτό το αξιοθρήνητο κατασκεύασμα. Να τινάξει στον αέρα όλο αυτό το θέαμα της αδικίας.
Ξαφνικά, ουρλιάζοντας από οργή, πήδησε πάνω στο τραπέζι. Κλωτσώντας μπουκάλια και ποτήρια φώναξε: "Vive l' Anarchie! Θάνατος στους κεφαλαιοκράτες!". Το φώναξε ξανά και ξανά.