Έμοιαζε με το θύμα που προετοιμάζεται να θυσιαστεί στο βωμό κάποιου ειδωλολατρικού, αιμοχαρούς θεού. Την είχε καταλάβει πανικός, ο φόβος την είχε παραλύσει. Ήθελε να βρίσκεται ο Ντάβιντσον διαρκώς στο πλευρό της, να μην την αφήνει μόνη ούτε στιγμή. Μόνο κοντά του ένιωθε κουράγιο, είχε κρεμαστεί πάνω του και τον κρατούσε με τα νύχια μην της φύγει. Τ' αναφιλητά φούσκωναν συχνά το στήθος της, διάβαζε όμως και τη Βίβλο και προσευχόταν. Κάποτε πάλι ένιωθε τον εαυτό της ένα κουρέλι, και περίμενε με απάθεια τη μοίρα της. Εκείνες τις στιγμές η ιδέα της φυλακής την ανακούφιζε. Θα ήταν μια λύση οριστική, συγκεκριμένη, μια διέξοδος. Θα γλίτωνε μια για πάντα απ' την αγωνία που την παρέλυε. Δεν μπορούσε πια ν' ανεχτεί το φόβο και την αοριστία που βάραιναν τώρα την καρδιά της. Τη θηλιά που σφιγγόταν γύρω απ' το λαιμό της. Είχε αλλάξει, είχε αληθινά μετανιώσει.