Όταν είσαι πολύ νέος κι όμορφος σαν Χριστός και καρφωθεί στο μυαλό των «αρμοδίων» να σε κάνουν «αστέρι», ποιος σε γλυτώνει απ' αυτούς, όταν δεν είσαι καμωμένος από κείνο το μέταλλο που είναι φτιαγμένα τ' «αστέρια»; Είναι μια ερώτηση που για τον Nάσο τουλάχιστον δεν έχει απάντηση. Όταν είσαι νέος και αρέσεις, ο κόσμος όλος θέλει να σε πάρει, να ρουφήξει τους χυμούς σου στάλα στάλα. Να σ' αγκαλιάσει ασφυκτικά και να σε καθίσει πάνω σε ακίνητα νερά, βαλτωμένα. Θέλει να κλειδώσει τη νιότη σου και να την ξεκλειδώνει όποτε του αρέσει. Κι ύστερα πάλι να σε κλειδώνει και να σε ξεχνά καθισμένον εκεί, στ' ακίνητα νερά, μέχρι που μια μέρα δε θα σε ξαναθυμηθεί πια. Κι εσύ ν' αναρωτιέσαι γιατί όλα αυτά. Κι απάντηση να μη βρίσκεις. Όπως δε βρήκε κι ο Νάσος, όπως δε βρήκε και η Λία για λογαριασμό του, όπως δε βρήκε και η μικρή Ελισάβετ, που τη λένε Μπέτη τώρα πια, όπως δε βρήκε και η Βιόλα, «Tο ζαχαρωτό με το τριανταφυλλί μπουρνούζι», όπως δε βρήκε και η Δαμασκηνιά και η Ξανθιά και ο Κώστας, που τον λένε Ντίνα, και η Όλγα και ο Παναγιώτης και η κυρία Ανθή και η κυρία Σινδράμη, που κι αυτές ήταν κάποτε νέες κι όμορφες. Όπως δε βρήκαν απάντηση και τόσοι άλλοι, που δεν ήταν «αστέρια» στη ζωή, ούτε σκέφτηκε ποτέ κανείς να τους κάνει.