Εγώ είμαι από την Κορυτσά, αδέρφια.
Γι' αυτό το κορμί μου μυρίζει μήλο.
Γι' αυτό, παιδιά, η φωνή μου είναι γλυκιά
σαν μελωδία κιθάρας.
Θέλησα να καθαρογράψω τα ποιήματα με τις φράσεις του Λουάν Τζούλις γιατί ήταν τόσο αθώα όσο και η "περίτεχνη" άσκηση επιβίωσης κάθε μετανάστη που αφομοιώνει γρήγορα τη γλώσσα, τους χρόνους και τα πολυτελή ελαττώματα της χώρας που τον υποδέχτηκε (ή τον ανέχεται).
Ως Αλβανός ειλικρινής, χωρίς δηλαδή να καθαγιάζει τίποτα με το εύσημο του "Βορειοηπειρώτη", απέριττος και σημαντικός στα αισθήματά του, μου έδειξε τα ποιήματα αυτής της ιδιότυπης αποδημίας. Όλα έχουν γραφτεί στην Αθήνα και με συγκίνησε γιατί ήταν "μόνον αυτό" και "τίποτε άλλο". Γιατί είχαν τη ζωγραφική ματιά μιας απώλειας που στο βάθος βάθος ελοχεύει η ελπίδα. Και επίσης γιατί μου μύριζαν μήλο...
Γιάννης Ξανθούλης