Στον μπάρμπα Γκάνιο διαφαίνεται η πραγματική ιστορική ιλαροτραγωδία της εποχής (1880) που αναδύεται από την ταχεία μετακίνηση κοινωνικών στρωμάτιον της νεοαπαλαυθερωμένης χώρας και από τις τριβές και την οξεία τάση στο "να φτάσουμε τους άλλους". Το πατροπαράδοτο με το καινούργιο, το πατριαρχικό με το μοντέρνο συνυπάρχουν και από τις συχνές συγκρούσεις τους εμφανίζονται παρεξηγήσεις, λάθη, και εκπλήξεις που λύνονται με τρόπο κωμικό.
Μ' όλη την ιδιοτυπία του έργου - αποτελείται από σειρά ανεκδότων που διηγούνται οι συμμετέχοντες σε μια μποέμικη συντροφιά, φαινομενικά χωρίς σταθερή σύνδεση μεταξύ τους, το έργο σαν σύνολο έχει προσχεδιασμένη λογοτεχνική μορφή και ενιαία ιδεολογική βάση.
Η μορφή του μπάρμπα Γκάνιου έχει καταστεί λογοτεχνικά αθάνατη, ζει και έξω από το λογοτεχνικό έργο, γίνεται πρόσωπο διηγημάτων και ανεκδότων και έχει πλέον γίνει επίθετο και συνώνυμο συχνά διαφορετικών ακόμα και αντιτιθέμενων εννοιών και ιδεών.