Όταν ο εκδότης Αθανάσιος Καγιάς μου πρότεινε να εκδώσει εκ νέου το βιβλίο μου "Λόγος εις Νίκον Γαβριήλ Πεντζίκη", αισθάνθηκα μια ευφροσύνη. Αναζητώντας κατόπιν την πηγή της ευφροσύνης μου, αναλογίστηκα πως δεν έχει τόση σημασία η σχέση μου με τον Πεντζίκη, όσο η αναζήτηση του νοήματος της σχέσης αυτής μέσα στο χρόνο. Γιατί τι είναι μια συνάντηση αν δεν ξεπερνά τα χρονικά όρια της διάρκειάς της; Όταν δεν συνιστά ένα τοπίο, αλλά υπαγορεύεται από την ανάγκη της στιγμής, ή την ιδιοτέλεια; Τι μπορεί να συνδέει δύο ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, έστω και αν εμφιλοχωρεί το στοιχείο της μαθητείας;

Ο Πεντζίκης δεν σου έδειχνε ένα δρόμο προκειμένου να τον μιμηθείς, αλλά ένα πνευματικό παράδειγμα, ώστε να αναζητήσεις τον δικό σου δρόμο στα βάθη του εαυτού σου. Να οικειωθείς τα σκοτάδια σου.

Η δική μας αναφορά είναι προς το πρόσωπο του άλλου, έστω και αν το πρόσωπο αυτό βρίσκεται εν εκλείψει. Η αντιγραφή δεν αποτελεί εξωτερική μίμηση. Με την αντιγραφή καταγράφονται στο εσωτερικό της ανοικτής καρδιάς οι πνοές των άλλων ανθρώπων, τα λόγια που εκφέρουμε υπαγορεύονται μέσα μας. Όλα συμβαίνουν εντός μας, και είναι σαν να συμβαίνουν για πρώτη φορά, καθώς το αποκαλυπτόμενο συμπίπτει με τον αποκαλύπτοντα. Είναι αμάρτημα να μην είσαι παρών σ' αυτό που συμβαίνει μέσα σου, γράφει κάπου ο Πεντζίκης. Συνήθιζε ακόμη να λέει: "Ζω όταν μιλώ". Εγώ ζω όταν σιωπώ. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)