[...] Όπως θα έλεγε ενδεχομένως κι ο Ν. Γ. Πολίτης, το ποιήμα αυτό των 112 στίχων δεν είναι απλώς μια ποιητάρικη εκδοχή το διγενικού θανάτου αλλά μία θεότη, όπως αυτή που έδωσε ο Θεός στον Χάροντα, δηλαδή μια ποιητική εικόνα, ένα θείο πράγμα, ένα γοργόνειο, που όποιος το αντικρίζει απολιθώνεται και μένει άφωνος μπροστά στην ακτινοβολία που εκπέμπει το ρωμαλέο κάλλος του.

(από το προλογικό κείμενο)