Συνήθως δεν απομνημονεύω στίχους. Ισως από αντίδραση στην ψυχαγωγική ποίηση, την οποία, χωρίς προηγούμενο, εκμεταλλεύτηκαν οι ποιητές του σοσιαλισμού. Θυμάμαι, ωστόσο, κάποιους στίχους του Λιβάδα ακόμη και σήμερα. Κι αναφέρομαι σε στίχους που δεν συναντούσες εύκολα σε άλλες ποιητικές συνθέσεις εκείνα τα χρόνια - κι αυτό δεν το ένιωσα μόνον εγώ, αλλά μια ολόκληρη λογοτεχνική γενιά. Ο Λιβάδα για εμάς, τότε, ήταν ποιητικό σύμβολο. Το δε ελληνικής προέλευσης επώνυμό του απέκτησε ευρεία σημασία μεταξύ ημών.

(από τον πρόλογο του Μίλοραντ Πάβιτς)


[Δείγμα γραφής]

Ο άγνωστος
1. Ποιος εμπέδωνε την τέχνη-της-μνήμης:
Και έμεινε στη λησμονιά;
2. Ποιος ίδρυσε πατρίδα και νόμο:
Και καταδικάστηκε σε πατρίδα βάσει νόμου;
3. Ποιος γέννησε με λυγμούς γράμματα και γλώσσες:
Και λούστηκε κατάρες και βρισιές;
4. Ποιος αναγνώρισε στους κυβερνήτες την Ελεημοσύνη:
Ενώ εκείνοι στο δικό του πρόσωπο τον αλήτη;
5. Ποιος δεν σκέφτεται την αγχόνη στον λαιμό του:
΄Οταν εμφανιστεί κομήτης;
6. Ποιος τοποθέτησε-τις-γυναίκες τόσο ψηλά:
Ωστε να μην μπορούν να κατεβούν;
7. Ποιος έστειλε την κάθε πέτρα στ' άστρα:
Και έμεινε δίχως στέγη;
8. Ποιος έβαζε-φωτιές σε ξένες καρδιές:
Και έγινε ο ίδιος πάγος;
9. Ποιος επινόησε το πρόσωπο-του-Κυρίου:
Μα πεθαίνει όταν το δει;
10. Ποιος ρούφηξε όλο το σεληνόφως από τον Δούναβη:
Και δεν ξεδίψασε;