"Όπως αξιόλογοι ηγέτες, έτσι και αξιόλογες Προεδρίες αναδεικνύονται μέσα από κρίσεις. Δεν ήταν μόνο η ικανότητα εκτίμησης των αντικειμενικών περιορισμών και δυνατοτήτων που συνέβαλε στην επιτυχή επίδειξη πραγματισμού και αποτελεσματικής γεφύρωσης των ενδοευρωπαϊκών διαφορών από την ελληνική Προεδρία. Ούτε ήταν μόνο η συσσώρευση πολιτικοδιοικητικής εμπειρίας, αποτέλεσμα μακρότατης πλέον εξοικείωσης με τα κοινοτικά ήθη και πρακτικές. Ήταν επίσης το γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σύγκριση με τις τρεις προηγούμενες, η ελληνική Προεδρία και η Ελλάδα βρισκόταν πραγματικά στον κανόνα (και όχι στο περιθώριο ή στην αμφισβήτηση ή στις παρυφές) της ευρωπαϊκής ιδεολογικής, πολιτικής και θεσμικής πραγματικότητας. Αρκεί να συγκρίνει κανείς με το 1983, όταν η ελληνική κυβέρνηση ακροβατούσε μεταξύ συμμετοχής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και ρητορικής τους καταγγελίας. Ή με το 1988, όταν η Προεδρία ήταν μια παρένθεση προς διεκπεραίωση σε μια θυελλώδη, συγκρουσιακή και εντεινόμενα προεκλογική εσωτερική πολιτική επικαιρότητα. Ή με το 1994, όταν τη σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους βάραινε αφόρητα η εθνικίζουσα αυτοπεριθωριοποίηση στο "Μακεδόνικο", παρ' ό,τι η σύγκλιση προς την ευρωπαϊκή οικονομική ορθοδοξία είχε ήδη ξεκινήσει. Αν συγκρίνει κανείς με όλες τις προηγούμενες Προεδρίες, γίνεται εμφανές τι σημαντικά περιθώρια για τους απαραίτητους στρατηγικούς και τακτικούς χειρισμούς δημιουργούσε το γεγονός ότι (από πλευράς πολιτικού προσανατολισμού αλλά και ευρωπαϊσμού της κοινής γνώμης) η Ελλάδα ήταν πλέον μέρος του ευρωπαϊκού κανόνα και του ευρωπαϊκού πυρήνα, και όχι της εξαίρεσης..."