"Υπάρχει ένας τόνος ιδιαίτερος, ικανός να χαρακτηρίσει την κωμωδία του Σαίξπηρ "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι" σ' αντίθεση με άλλες, μεταγενέστερες κωμωδίες του. Τόνος που την προικίζει με μια κάπως τραχειά ευρωστία και την κάνει δημοφιλή.
Είναι, μπορούμε να πούμε, η Αναγέννηση στο ανοδικό της στάδιο, όταν ακόμα κανένας δισταγμός δεν έρχεται να τη χαλινώσει. Ο ποιητής της κωμωδίας αυτής εκμεταλλεύεται ένα θέμα με σχήμα ηθοπλαστικό. Ουσιαστικά ωστόσο, βαθύτερα, καμιά πρόληψη δεν του μετριάζει το κέφι. [...] Έργο εποχής νεανικής, γεμάτης ορμή για τον ποιητή και για την εποχή του, η "Στρίγγλα" έχει τον αδρό τόνο ενός κόσμου που ανεβαίνει να κατακτήσει τη ζωή. Τα νιάτα που αντιπροσωπεύει είναι απαλλαγμένα από τοξίνες. [...] Κόσμος καινούργιος, που ανεβαίνει, αυτό είτανε το κοινό που άκουγε, εκεί γύρω στα 1590 ως 1600, την κωμωδία του νέου τότε δραματουργού. Η αυγή των καιρών μας. Ο τόνος της, που μπορεί να φαίνεται σήμερα κάπως τραχύς, δεν έχασε τον αντίλαλό του. Είναι ο εύρωστος παλμός της υγείας που νιώθει την ανάγκη να ξοδεύει το περίσσευμά της για τον ωραίο σκοπό να κατακτά τη ζωή". (Άγγελος Τερζάκης)