Τώρα 'ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμου και δεν έχω δύναμη άλλη απ' τη δικιά μου, που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε, να μη μείνω σ' τούτο το έρημα νησί, παρ' απ' τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ' ενέργεια να με λύσετε με τα καλά σας χέρια. Η γενναία πνογή σας πρέπει να γεμίσει τα πανιά μου, ειδέ ο σκοπό μου θ' αστοχήσει που ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχω πνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύω και τελειώνοντας με πιάνει απελπισία, έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσία που κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνει το ίδιο το Έλεος κι απ' τα σφάλματα λυτρώνει. Έτσι να 'ν' τα κρίματά σας σχωρεμένα δώστε μου καλόγνωμα άφεση κι εμένα.