Από τα μέσα του περασμένου αιώνα και μέχρι την αυγή του εικοστού, οι δραστήριοι ελληνικοί θίασοι παρουσίασαν μία αυξημένη κινητικότητα, τόσο εντός, όσο και εκτός του ελλαδικού χώρου, σε περιοχές όπου το ελληνικό στοιχείο βρισκόταν στην ακμή του. Η σημαντική αυτή δραστηριότητα η οποία έφθασε στο απόγειό της την περίοδο της άνθισης του ρομαντισμού, αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της Ιστορίας του νέου ελληνικού Θεάτρου και γενικότερα της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Στην παρούσα μελέτη, το κλίμα όλης αυτής της δραστηριότητας σκιαγραφείται υπό το πρίσμα της υποδοχής που επιφυλάχθηκε στο θεατρικό έργο του συγγραφέα των Τριών Σωματοφυλάκων και του Κόμη Μοντεχρήστου, Alexandre Dumas πατρός, όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, αλλά και σ' αυτά της διασποράς. Τα έργα του Dumas τα οποία βρέθηκαν σε όλα σχεδόν τα δραματολόγια των θιάσων της εποχής μαζί μ' αυτά των Shakespeare, Hugo Schiller και άλλων, ανέβηκαν μετά την απάλειψη των τολμηρότερων σκηνών τους. Από το θίασο του Παντελή Σούτσα, ο οποίος το 1844 παρουσίασε τον "Πύργο του Νελ" στην Αθήνα, μέχρι τον Κώστα Καρρά που ανέβασε τον "Ηθοποιό Κην" το 1988, η παρουσία αυτή καλύπτει ένα πλήθος παραστάσεων στις οποίες συμμετείχαν ηθοποιοί όπως οι Αλεξιάδης, Ταβουλάρης, Βεάκης, Κοτοπούλη, Συνοδινού κ.ά.