Σιωπηλός και απόμακρος ο όμορφος αρχιληστής, περιδιάβαζε τα πευκόφυτα μονοπάτια της Πεντέλης, ενώ μαύρα σύννεφα θόλωνα τη σκέψη του. Ξάφνου, μια οπτασία σαλεύει το λογικό του. "Δεν θέλω λύτρα, δεν αξίζουν πια για μένα οι θησαυροί του κόσμου... Ένα ποθώ πια στη ζωή μου. Να πέσω στα πόδια σου και να προσκυνήσω την ομορφιά σου!" ομολόγησε το ασίγαστο ερωτικό του πάθος. Η Δούκισσα, όμορφη σαν νεραϊδογέννητη από το ρόδινο φως του δειλινού, στάθηκε για μια στιγμή αμίλητη, μαγεμένη, νιώθοντας μια παράξενη αγαλλίαση. Κατόπιν, με αργά βήματα έφτασε στο Καστέλο της Ροδοδάφνης κι έσπρωξε τη βαριά σιδερένια πόρτα, ενώ εκείνος απόμεινε πίσω, άγρυπνος φρουρός του έρωτά της· στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, σε μια Ελλάδα καθημαγμένη από την οθωμανική αυτοκρατορία και κατακερματισμένη από εμφύλιους σπαραγμούς και υποκινούμενα συμφέροντα, καταγράφηκε η ιστορία μιας γυναίκας που έζησε μέσα στον πλούτο και τη χλιδή, που αγαπήθηκε με πάθος, αλλά γνώρισε την τραγική όψη της ζωής με το θάνατο της θυγατέρας της, της πολυαγαπημένης της Ελίζας. Η Δούκισσα της Πλακεντίας υπήρξε μια πολυσύνθετη προσωπικότητα με διορατικοτήτα, που συχνά εμπλέκονταν στην πολυτάραχη πολιτική πραγματικότητα της εποχής, προσδίδοντας όμως μια ξεχωριστή αίγλη στη μικρή τότε ελληνική κοινωνία