Φανταστείτε ότι, από την άνοιξη του '95 ως τις αρχές του 2001, δεν έπαψα να σημειώνω στα Pulp ημερολόγιά μου κρίσεις και παρατηρήσεις για τα βιβλία που διάβαζα. Σαν άλλος θαλασσοπόρος, είχα ανοιχτεί στο πέλαγος της σύγχρονης, αμερικάνικης, μαζικής λογοτεχνίας. Και αυτά ήταν τα ταξιδιωτικά μου ημερολόγια.
Συναντήσεις με έργα του Στίβεν Κινγκ, του Μάικλ Κράιτον, του Τζον Γκρίσαμ και πολλών άλλων, από τον Τόμας Χάρις και τον Μάριο Πούζο ως τον Ουίλιαμ Γκίμπσον και τον Τζόρτζ Πελεκάνος. Καθώς και με έργα εξαδέλφων τους από την Αγγλία, όπως ο Τιμ Γουίλοκς, ο Κλάιβ Μπάρκερ και ο Τζον Λε Καρέ. Παράλληλα, έριχνα ματιές σε κινηματογραφικούς ήρωες όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ταρζάν, ή στα τηλεοπτικά X-Files. Και φυσικά, έστρεφα το βλέμμα μου πίσω, μέχρι τον Αρετίνο, κάποτε στον Κάφκα ή στον Μπόρχες, αλλά και σε δικούς μας παγκόσμιας εμβέλειας λογοτέχνες όπως ο Καζαντζάκης. Παρακολουθούσα επίσης τους σημερινούς, ακαδημαϊκής φήμης ή και απλώς καταξιωμένους συγγραφείς, από τον Μίλαν Κούντερα και τον Πασκάλ Μπρικνέρ ως τον Πολ Όστερ και τον Τομ Γουλφ. Ή κατέφευγα σε μυθιστοριογράφους όπως ο Άλεξ Γκάρλαντ και ο Σιμό, και σκηνοθέτες όπως ο Ταραντίνο και ο Κασοβίτς, με τους οποίους αισθάνομαι τόσο συγγενικά. Συνήθως, όμως, παρέμενα στα χωρικά ύδατα της ποπ κουλτούρας του ύστερου 20ού αιώνα.
Τι ακριβώς έψαχνα να ανακαλύψω; Την δική μου Αμερική. Την τόσο διαφορετική από εκείνη του Κολόμβου και του χάρτη. Την ήπειρο όπου το λόγιο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα συναντά το λαϊκό αμερικάνικο. Την ήπειρο όπου συντελείται μία σύνθεση της υψηλής με την μαζική λογοτεχνία.