Η επιστημονική έρευνα αντιμετώπισε την αρχαία ελληνική τραγωδία κυρίως φιλολογικά. Σπάνια αυτές οι δραματικές δημιουργίες μελετήθηκαν ως έργα που βλέπονται και ακούγονται. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας Oliver Taplin, βαθύς γνώστης της θεατρικής τέχνης και των φιλολογικών προβλημάτων της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, συγκεντρώνει την προσοχή του σε εννεά (9) τραγωδίες, τρεις από κάθε μεγάλο τραγικό ποιητή, Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευρυπίδη, και τις μελετά ως δραματικές δημιουργίες που παρουσιάζονται σκηνικά στο θέατρο. Έτσι πραγματεύεται το νόημα της σκηνικής δράσης στα δραματικά αυτά έργα, εξάγοντας από το κείμενό τους τις θεατρικές τεχνικές μεθόδους και τις σκηνικές οδηγίες που χρησιμοποιήθηκαν από τον δραματουργό, για να φωτίσει έντονα συγκεκριμένες στιγμές στη σκηνική παρουσίαση.
Ο Oliver Taplin, λοιπόν, προσφέρει μια νέα εμβάνθυνση στην αρχαία ελληνική τραγωδία με την επικέντρωση της προσοχής πάνω στα συγκεκριμένα δραματικά συμφραζόμενα του θεάτρου για να δώσει το οπτικό νόημα του έργου. Έτσι παρουσιάζει τα θεατρικά αυτά έργα με το φως με το οποίο γίνονται περισσότερο προσιτά σ' ένα ευρύ και ζωντανό κοινό, που πηγαίνει στο θέατρο σήμερα.