Το ανά χείρας βιβλίο είναι η δεύτερη, σε χρόνο έκδοσης, μεταφραστική δουλειά μου, αλλά, ωστόσο, προηγήθηκε χρονικά στην εκπόνηση της. Και στις δύο περιπτώσεις (η δεύτερη σε ποιήματα του Φρίντριχ Χέλντερλιν) το βασικό ερώτημα είναι (και πάντα παραμένει) το ίδιο: πόσο πιστή (και πώς καθίσταται πιστή) οφείλει να είναι η μεταφορά του λογοτεχνικού κειμένου από την γλώσσα πηγής στην δεύτερη γλώσσα. Διατυπώνονται, συνοπτικά, δύο απόψεις: α) η μετάφραση πρέπει να είναι απόλυτα πιστή στο κείμενο, και ο μεταφραστής ταγμένος στην ακριβή γλωσσική μεταφορά του κειμένου από την γλώσσα πηγή στην γλώσσα στόχο, δίχως να προσθέτει καμία δική του λογοτεχνική πινελιά, εξαϋλώνοντας από μέσα του κάθε ίχνος της προσωπικότητάς του, και β) στην μετάφραση δεν παίζει ρόλο ο βαθμός ελευθερίας της απόδοσης του πρωτότυπου κειμένου, αρκεί να αποδίδεται το νόημα του και αρκεί το αποτέλεσμα να είναι λογοτεχνία. Τάσσομαι αναφανδόν με την πρώτη άποψη, θεωρώντας ότι καθήκον του μεταφραστή είναι να δημιουργήσει ένα λογοτεχνικό σώμα που θα αποτελέσει οδηγό γνωριμίας και κατανόησης του πρωτότυπου έργου. Φυσικά εκεί που τα γλωσσικά εμπόδια, σαν απάτητα βουνά, θέτουν όρια και φραγμούς, ας πούμε, ενίοτε, στην ηχητική ομοιοκαταληξία, αναγκαστικά ο μεταφραστής θα οδηγηθεί σε άλλες λύσεις, όπου και πάλι το στοίχημα θα είναι η λιγότερη δυνατή απομάκρυνση από το πρωτότυπο. [...]