Στην πρώτη του νιότη είχε πρότυπο τον Γκάντι -ήθελε να γίνει ένας "πολιτικός άγιος". Αργότερα είχε πρότυπο τον κοινό πρόγονο των ανθρώπων του Δυτικού Θεάτρου -τον Κωνσταντίν Στανισλάβσκι. Σπούδασε ηθοποιός αλλά έγινε σκηνοθέτης γιατί δεν άντεχε τον τρομερό έλεγχο που υφίσταται ο ηθοποιός: από τον σκηνοθέτη, τους θεατές, τους κριτικούς κ.λ.π. Ξεκίνησε ως σκηνοθέτης-δικτάτορας και κατέληξε υπομονετικός οδηγός του δρόμου προς την "ολοκλήρωση" του ηθοποιού. Νεαρός και άσημος, σε μια μικρή κωμόπολη της νοτιοδυτικής Πολωνίας, στα 1959, προφήτης του "φτωχού θεάτρου", στην κορυφή του βουνού της φήμης, στα 1970. Και ενώ όλος ο κόσμος του θεάτρου μιλούσε γι' αυτόν, εκείνος το έσκασε από την πίσω πόρτα για να συνεχίσει την έρευνά του: Παραθεατρικές εξερευνήσεις, Θέατρο των πηγών, Αντικειμενικό δράμα, Η Τέχνη ως όχημα, ήταν οι φάσεις της συνέχειας που διέκοψε ο θάνατος τον Φεβρουάριο του 1998, στην Pontedera της Ιταλίας. Στο παρόν βιβλίο μιλάει για όλες αυτές τις φάσεις της μοναδικής του πορείας. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να καεί και η στάχτη του να σκορπιστεί στο Αρουναχάλα της Ινδίας, όπου ο Ραμάνα Μαχαρίσι είχε τα ασράμ του.