Η Ελένη Βαροπούλου παρακολούθησε από κοντά το πώς το θέατρο άλλαζε πρόσωπα τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια. Από το τέλος της δεκαετίας του '60, τότε που το θέατρο προέτασσε με έμφαση έναν λόγο πολιτικό ή διακήρυττε την επικυριαρχία του οπτικού αναζητώντας στην εικονικότητα έναν λόγο δικαίωσης.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου περνούν οι πιο σημαντικές παραστάσεις όλων των κορυφαίων δημιουργών του σύγχρονου θεάτρου: Μπομπ Ουίλσον, Πήτερ Μπρουκ, Πέτερ Στάιν, Χάινερ Μύλλερ, Μίκαελ Γκρύμπερ, Ταντέους Κάντορ, Ανατόλι Βασίλιεφ, Ταντάσι Σουζούκι, Τζόρτζιο Στρέλερ, Λούκα Ρονκόνι, Ντάριο Φο, Αντουάν Βιτέζ, Πατρίς Σερώ, Πίνα Μπάους, Living Theater, Bread & Puppet Theater και πολλών άλλων.
Με το βλέμμα στραμμένο προς τη σύγχρονη θεατρική πράξη όπως αυτή εμφανίζεται εκτός Ελλάδας, στις άλλες χώρες της Ευρώπης και σε διάφορες περιοχές του κόσμου, διερωτάται κανείς: Ζούμε το τέλος της εποχής του σκηνοθέτη; Ή, αλλιώς διατυπωμένο: Αποσύρεται ο σκηνοθέτης από το ρόλο του συντονιστή και ιθύνοντος που μας είχαν κληροδοτήσει ο 19ος και ο 20ός αιώνας;
Οι επιμέρους τέχνες, μουσική, σκηνογραφία, χορογραφία, υποκριτική, κίνηση, φωτισμοί, όσες συμμετείχαν στη σκηνική σύνθεση ή στη σύμπραξη των τεχνών για την οποία τον τελικό λόγο και την καλλιτεχνική ευθύνη είχε ο σκηνοθέτης, έχουν τώρα σε τέτοιο βαθμό αυτονομηθεί ώστε να επηρεάζουν το αισθητικό καθεστώς της παράστασης, ειδικότερα τη θέση του θεατή, του ηθοποιού αλλά και του σκηνοθέτη στην ιεραρχία των εργατών του θεάτρου.
[...]