Η Ρωσία του Ντοστογιέφσκι. Το φεγγάρι
μισοκρυμμένο στο καμπαναριό.
Γεμίζουν οι ταβέρνες, πετούν οι άμαξες,
πενταώροφα θηρία ξεφυτρώνουν
στην Γκαρόχοβαγια, κοντά στη Ζνάμενιγια, στο Σμόλνι.
Παντού σχολές χορού, οι επιγραφές των αργυραμοιβών
και δίπλα: Ενριέτ, Μπαζίλ, Αντρέ
κι εξαίσια φέρετρα: Σουμίλοβ ο πρεσβύτερος.
Εξάλλου η πόλη λίγο έχει αλλάξει.
Όχι μονάχα εγώ, μα και άλλοι
το πρόσεξαν πως γίνεται κάποιες φορές
να μοιάζει παλιά λιθογραφία,
όχι πρώτης τάξεως, μα ολότελα ευπρεπή,
θα 'λεγα, της δεκαετίας του εβδομήντα.
Τον χειμώνα ιδιαίτερα, πριν την αυγή
ή με το σούρουπο - τότε πίσω από τις πύλες
μαυρίζει, αυστηρή κι ολόισια, η Λιτέινι,
ακόμη ακηλίδωτη από τον μοντερνισμό.
Κι απέναντί μου ζούνε ο Νεκράσοφ
κι ο Σαλτικόφ... Στου καθενός τη μνήμη
από μια πλάκα. Τι παράξενο θα 'ταν αλήθεια
να βλέπανε τούτες τις πλάκες!
[...]