Στη Βόρεια Αφρική, στις αρχές του 1943, ο Άξονας είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά, γεγονός που άνοιγε το δρόμο για επίθεση στη νότια Ιταλία από την αφρικανική ήπειρο με τα στρατεύματα που ήταν διαθέσιμα εκεί. Εκτός από το άνοιγμα ενός δεύτερου -αν και περιορισμένου- μετώπου, αυτός θα ήταν ένας έμμεσος τρόπος να ασκηθεί πίεση στον Μουσολίνι ώστε να εγκαταλείψει τη συμμαχία με τον Χίτλερ.

Αφού πάρθηκε η πολιτική απόφαση για επίθεση στη Σικελία, ξεκίνησε η φάση προετοιμασίας της μεγαλύτερης, όπως επρόκειτο να εξελιχθεί, αμφίβιας επιχείρησης του πολέμου. Για την εισβολή, θα χρησιμοποιούνταν δύο στρατιές: 7η Αμερικανική, με διοικητή τον Πάτον, και η 8η Βρετανική, με διοικητή τον Μοντγκόμερι. Πάνω από αυτούς ήταν ο βρετανός στρατηγός Χάρολντ Αλεξάντερ, ως υπεύθυνος όλης της χερσαίας επιχείρησης και διοικητής της 15ης Ομάδας Στρατιών. Ανώτερος στην ηγεσία ήταν ο αμερικανός στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ως στρατιωτικός διοικητής όλων των Συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη, και αμέσως ανώτερος ο στρατηγός Τζωρτζ Μάρσαλ, αρχηγός του γενικού επιτελείου του αμερικανικού στρατού. Ύστερα από πολλές συζητήσεις, υπερίσχυσε το σχέδιο που είχε καταστρώσει ο Μοντγκόμερι.