Στις 13 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι το Βερολίνο ήταν ουσιαστικά ανυπεράσπιστο. Υπήρξε ανέκαθεν θύμα των εμμονών του, και αυτήν τη φορά αποφάσισε ότι το Βερολίνο θα ήταν η ηρωική πόλη στην οποία ο εχθρός θα γνώριζε τη συντριβή. Όλοι έπρεπε να παραμείνουν στο Βερολίνο, οι άντρες πολεμώντας, οι γυναίκες και τα παιδιά εμψυχώνοντας τους υπερασπιστές. Από τις αρχές του μήνα, όμως, είχαν φύγει 300.000 άνθρωποι, που είχαν χάσει τα σπίτια τους και δεν κατάφερναν να εξασφαλίσουν τροφή. Τίποτα δεν τους κρατούσε πια εκεί. Αναζήτησαν, έτσι, καταφύγιο κοντά στους συγγενείς τους, μακριά από τους βομβαρδισμούς και τον όλεθρο. Η μεγάλη πόλη, που το 1939 ξεπερνούσε τα 4.500.000 κατοίκους, είχε πια 3.000.000. Οι υπόλοιποι πολεμούσαν, είχαν μετακινηθεί, η ήταν νεκροί.

Τα συμμαχικά αεροπλάνα είχαν ήδη ρίξει στο Βερολίνο 65.000 τόνους βόμβες: οι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι σειρήνες ήταν πιθανόν να σημάνουν ανά πάσα στιγμή, και η ισχυρή αντιαεροπορική άμυνα της πόλης, με τα αναρίθμητα πολυβόλα και πυροβόλα της, δεν κατάφερνε πάντοτε να σταματήσει τον εφιάλτη.