"Τι ζήσαμε εμείς οι δύο: Όλα από την αρχή. Μέσα έξω. Έψαχνα ώρες, μέρες, νύχτες, την αρχή μιας αλήθειας. Μιας! Τίποτα... Το πλήρες κενό. Άδειασε το μυαλό μου κι η ψυχή μου. Μακάρι να 'χα μίσος μέσα μου. Το μίσος είναι αίσθημα ζωντανό. Μια τρύπα έχω, Σήφη. Μια τεράστια τρύπα. Μα δε λυπάμαι, γιατί απ' αυτήν τη μάχη με τον εαυτό μου κέρδισα κάτι. Να μπορώ να ζω με μένα. Να με δεχτώ όπως είμαι και να συμφιλιωθώ με το τίποτα. Κι εσύ, όπως έφυγες απ' τη ζωή μου, αυθαίρετα, έτσι αυθαίρετα γύρισες πίσω. Για να συνεχίσουμε τι; Τι ήταν αυτό που είχαμε, άραγε, που τόσο εύκολα τινάχτηκε στον αέρα; Όχι, δεν το θέλω. Αποδείχτηκε κάλπικο. Κι εγώ δεν είμαι εκεί που μ' άφησες... Ναι, ο Στάθης έγινε εραστής μου. Όχι για να σ' εκδικηθώ, όχι για να σ' εκδικηθεί. Δύο ναυαγοί απ' το ίδιο καράβι είμαστε, που γραπώθηκαν ο ένας απ' τον άλλον για να μην πνιγούν. Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους."