Πρώτο. Στις κυρίες επιδιώξεις των ειδών τής τέχνης κρύβεται το αισθητικό ξάφνιασμα που έρχεται να επιβεβαιώσει την άπειρη, συχνά αντιθετική πολυμορφία πραγμάτων, φαινομένων, και τις επίσης απειράριθμες δυνατότητες καλλιτεχνικής απεικόνισης τους. Το ξάφνιασμα προέρχεται από την απροσδόκητη γειτνίαση στην αλυσίδα του λόγου διαφορετικών ώς αντίθετων εκφάνσεων και τρόπων έκφρασης, οι οποίες, σε τελική ανάλυση, παράγουν ποιητική πολυσημία μέσα από την ειδική σύνθεση τους σε ενιαίο λειτουργικό σύνολο. Σε αρκετές από τις παραπάνω περιπτώσεις ταιριάζει και λειτουργεί ποιητικά το σχήμα που πρότεινε ο Χέγκελ για την πορεία της διαλεκτικής μεθόδου στη φιλοσοφία: θέση - αντίθεση - σύνθεση. Εντωμεταξύ, η σύνθεση εννοείται όχι ως αριθμητικό άθροισμα, αλλά ως κατακόρυφη ανύψωση, συνάντηση και αισθητική λειτουργία τού συνόλου σε υψηλότερα από τη θέση - αντίθεση επίπεδα. Το τίναγμα αυτό, το ανοδικό άλμα αναδεικνύεται και λειτουργεί αποτελεσματικότερα στην ποίηση: δημοτική και λόγια όλων των εποχών και λαών. Λόγος γίνεται για καθολικό στοιχείο και γνώρισμα τής τέχνης. Από τους φιλόσοφους με μεγάλη επιτυχία χρησιμοποίησε παρόμοια λεκτικά σχήματα πρώτος ο Ηράκλειτος (6ος π.Χ. αιώνας) και ο Νίτσε (τέλη του 19ου αιώνα). Ξεχωριστές φράσεις - προτάσεις και ολόκληρες παράγραφοι από το έργο των δύο αντρών διατρέχονται από ποιητικούς τρόπους έκφρασης και προσλαμβάνονται ως ποίηση σε πεζό. Ή ως είδος διαφορετικής ποίησης.

Δεύτερο. Το "άνοιγμα" των δύο άκρων, η διαφορά ύψους και βάθους, παρουσίας και απουσίας, ζωής και θανάτου, χαράς και λύπης προκαλούν, βέβαια, την αισθητική έκπληξη, ενώ στη συνέχεια πολλαπλασιάζουν τα μεγάλα μεγέθη και ελαχιστοποιούν τα μικρά...