Ο ποιητής Μίμης Σουλιώτης εντάσσεται οργανικά στην ποιητική γενιά του '70. Τα βασικά γνωρίσματα της προαναφερθείσας γενιάς ανιχνεύονται με ευκρίνεια στην ποίησή του· γνωρίσματα μορφολογικά, υφολογικά, θεματολογικά/ιδεολογικά. Οι αποκλίσεις του από τον "σκληρό" πυρήνα της γενιάς του '70 αλλά και η διαφορετική διαχείριση κάποιων χαρακτηριστικών της συνιστούν και την ποιητική ιδιαιτερότητά του. Συγκεκριμένα η γλώσσας του, η παρωδιακή ειρωνεία του, η πεζολογική και αφηγηματική διευθέτηση πολλών ποιημάτων του, η αντιποιητικότητά του, οι εμμονές του με τα "ελάσσονα" του βίου και η έντονα προβαλλόμενη επαρχιακή ενδοχώρα της δυτικής Βαλκανικής τον διαφοροποιούν από τους συνοδοιπόρους της γενιάς του. Ο Μ. Σουλιώτης καταθέτει μέσα από τα ποιητικά του κείμενα μια ποιητική θεωρία ολοκληρωμένη, λεπτομερή, αν και -φαινομενικά- με κάποιες αντιφάσεις. Ό,τι αξίζει γι' αυτόν είναι το βίωμα, η καθημερινή, ζώσα στιγμή. Ταυτόχρονα όμως είναι λάτρης της βαθιάς γλώσσας, της εκρηκτικής αυτοδιάθεσης μιας μεμονωμένης λέξης που μπορεί να εκτινάξει το ποίημα. Ο Μ. Σουλιώτης είναι ένας βιωματικός ποιητής της γλώσσας, ο δημιουργός ενός ιδιότυπου κυκλώματος λέξεων-στιγμών, στο οποίο αίρονται ακόμα και νιοστές αντιφάσεις.