Μ' ένα πνευματικό γύμνασμα προσεπάθησα ν' αποτυπώσω στο χαρτί τους προβληματισμούς μου, να ξεγυμνώσω πρόσωπα και προσωπεία, να καταδείξω την ψευτιά που κρύβεται πίσω από γλυκά χαμόγελα και κομπορροήμονες υπεροπτικές δήθεν υπερηφάνειες. Κοντολογής, επεδίωξα να θέσω τα δάκτυλά μου επί τον τύπον των ήλων, αφ' ου δεν μπορούσα πια, κάτι μέσα μου μου επέβαλλε να σπάσω την σιωπή, έστω κι' αν η ηχώ, ο αντίλαλος της κραυγής μου θάταν πάλι το δικό μου ηχόχρωμα... Συνέθεσα ένα κείμενο και το ενέταξα μέσα σε μιαν ιστορία που άλλοι την θέλουν φανταστική, εν ω κάποιοι επιμένουν ότι μ' αυτήν μου την διήγηση ηθέλησα να εξωτερικεύσω και άρα ν' ακυρώσω κάτι που έζησα. Καθένας ας παραμείνη με την σκέψι που εσχημάτισε, δεν επιχειρώ να αλλάξω γνώμη σε κανένα. Το σημαντικό είνε άλλο- να διαβάσωμε με μάτι κάπως πιο διεισδυτικό αυτά που η πέννα θέλησε να κοινωνήση. Το να γράψης ένα μυθιστόρημα δεν ειν' εύκολη υπόθεσις· κι' αυτό είν' αλήθεια. Το να το αποδώσης σε μιά ξένη γλώσσα χωρίς να χάση και το ελάχιστο από την αρχική γραφή σε ύφος, έννοιες και τρόπο εκφραστικό, ακόμη και συντακτικό, είνε ακόμη πιο δύσκολο και ακόμη πιο μεγάλη αλήθεια. Αυτό όμως επετεύχθη χάρι στην άψογη δουλειά του παλαιού μου μαθητού και συνεργάτου, έξοχου ισλαμολόγου και δεινού αραβολόγου Κυριάκου, του οποίου ο γενναίος υπομνηματισμός του κειμένου κατατοπίζει άριστα και δεικνύει την βαθειά του γνώσι για την Αίγυπτο, την και δική του πατρίδα. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάστασις. Πιο δύσκολο από όλα είνε να κατανοήσης τι ακριβώς ήθελε να πη ο συγγραφεύς· την υποκειμενική του δηλαδή ερμηνεία ν' ανίχνευσης πίσω από τα μαύρα ψηφία που σχηματίζουν τις λέξεις. Ομολογώ ότι ο καθηγητής Ιωάννης Θ. Μάζης το κατάφερε με τρόπο αριστουργηματικό· λες και εκοινωνούσαμε, όταν έγραφα το μυθιστόρημα· κι' όμως τότε μοναχά το συγγραφικό του έργο το πολύτιμο εγνώριζα, όπως το γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής, ως έργον αναφοράς, τον ευχαριστώ από καρδιάς.