Το βιβλίο αυτό διερευνά την αφύπνιση και την εξέλιξη μιας επιστήμης σύμφυτης με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, από τις απαρχές του στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη νέα χιλιετία. Xαρτογραφεί και αναλύει τη μακρά παράδοση των περί τον κόσμο, το χώρο και το περιβάλλον επιστημών των αρχαίων ελλήνων, για να παρακολουθήσει κατόπιν, μέσα από μια μεταμοντέρνα "φωτογραφική προσέγγιση", την αλληλουχία των γεωγραφικών επιστημολογιών στη σύγχρονη Ευρώπη, οι οποίες πολλά εμπνεύστηκαν από εκείνους. To καθένα από τα (σχεδόν αυτοδύναμα) κεφάλαια 2-8 προλογίζεται από το "είδωλο" ενός έλληνα σοφού, αναλύει μια επιστημολογία -με εμβάθυνση στις μεθόδους, τεχνικές και συγκεκριμένα παραδείγματα γεωγραφικής ανάλυσης- και τελικά φωτίζει σαν μια ψηφίδα τους αναστοχασμούς από την αιτιοκρατική μέχρι και τη μεταμοντέρνα Γεωγραφία και την πολιτιστική στροφή. Το κεφάλαιο 9 εμβαθύνει στις πανεπιστημιακές "εθνικές σχολές" Γεωγραφίας γύρω από καινοτόμους κόμβους που μετακινήθηκαν στο χώρο, από τη Γερμανία και λίγο αργότερα τη Γαλλία, μεταπολεμικά στην Αγγλία και λιγότερο αλλού στην Ευρώπη, ποτέ όμως στην Ελλάδα. Η απουσία αυτή ερμηνεύεται στο πλαίσιο της ετεροτοπίας της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης. Τέλος, εξετάζεται το μέλλον της Γεωγραφικής σκέψης στα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια τώρα που οι "εθνικές σχολές" ξεθωριάζουν στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης, αλλά οι τόποι ξαναζωντανεύουν στη δίνη της κοινωνίας των δικτύων, των νέων ιεραρχήσεων συνόρων, της μετανάστευσης και των διασπορών. Το βιβλίο απευθύνεται σε ερευνητές, διδάσκοντες και φοιτητές Γεωγραφίας, Πολεοδομίας, Χωροταξίας, Ιστορίας των Επιστημών και Επιστημολογίας, Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Σπουδών, και γενικότερα σε όσους ασχολούνται με χωρικές και κοινωνικές επιστήμες και πολιτιστικές σπουδές.