Το βιβλίο αυτό διερευνά την αφύπνιση και την εξέλιξη μιας επιστήμης σύμφυτης με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, από τις απαρχές του στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη νέα χιλιετία. Η ανεπαίσθητη ειρωνεία στο χαμόγελο της σειρήνας της Λήμνου στο εξώφυλλο μας θυμίζει τους ταξιδιώτες που ακούγοντας το τραγούδι της έχαναν το δρόμο τους, τη γεωγραφία και τη χωρικότητά τους. Έτσι έχασε και η Ελλάδα τις "γεωγραφικές φαντασίες" των αρχαίων σοφών και επιστημόνων της, που ανακαλύπτουμε με την περιπλάνηση στη μακρά παράδοση των περί τον κόσμο, το χώρο και το περιβάλλον επιστημών των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι μάλιστα κατονόμασαν τη Γεωγραφία για τον κόσμο ολόκληρο. Στη συνέχεια όμως η Ελλάδα παρέμεινε Aγεωγράφητος Χώρα.

Οι καινοτόμοι γεωγραφικές φαντασίες για τις πόλεις, την ύπαιθρο, τις περιφέρειες, τους τόπους, τον υλικό πολιτισμό, τα σύνορα, καθώς και για τις μεταναστεύσεις, τις κοινωνίες πολιτών, τις παραγωγικές δραστηριότητες, τις απασχολήσεις, τις συγκρούσεις, τους φορείς, κινούνται στο χωροχρόνο ανάμεσα σε χώρες του κόσμου, προσπερνώντας την Ελλάδα. Μετά τη διεξοδική ανάλυση της αλληλουχίας των γεωγραφικών επιστημολογιών στη σύγχρονη Ευρώπη μέσα από μια μεταμοντέρνα «φωτογραφική προσέγγιση», που παρακολουθεί το διαρκή αναστοχασμό από την αιτιοκρατική μέχρι και τη μετανεωτερική Γεωγραφία και την πολιτιστική στροφή, η ελληνική υστέρηση ερμηνεύεται με βάση ένα τρίπτυχο που περιλαμβάνει την αποικιοκρατία, τη σχέση της κοινωνίας πολιτών με τη μεταρρύθμιση, και την ετεροτοπία πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Η ευκαιρία έχει πλέον χαθεί στις αρχές του 21ου αιώνα, που οι ευρωπαϊκές "εθνικές σχολές" Γεωγραφίας ούτως ή άλλως ξεθωριάζουν στη δίνη της παγκοσμιοποίησης και της πολύπλευρης κρίσης.

Το βιβλίο κινείται στα επιστημονικά αντικείμενα της Γεωγραφίας, της Πολεοδομίας, της Αστικής Κοινωνιολογίας, της Χωροταξίας, της Ιστορίας των Επιστημών και Επιστημολογίας, των Πολιτιστικών Σπουδών, των Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Σπουδών.