Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι επιπτώσεις ενός πολύτροπου και πολυμερούς φαινομένου, που ορίζεται ως υπο-νεωτερικότητα, στην καλλιτεχνική και πολιτιστική παραγωγή της Ελλάδας· Ένα πρώτο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό του είναι η επαναφορά του ερωτήματος "τι είναι για μας η νεωτερικότητα;", που στη σύγχρονη ιστορική συγκυρία τίθεται σε τροχιά παρόξυνσης. Ως παραδειγματικό σημείο αφετηρίας τοποθετείται η Γενιά του '30, όπου το ήδη ενεργό τριμερές σχήμα μελαγχολία-πένθος-χαροποιό πένθος αρχίζει να γίνεται διακριτό· στο μεσοδιάστημα τοποθετείται η υπερ-νεωτερική Γενιά του '60 και στην κατάληξη το έργο νεότερων ή και νεότατων καλλιτεχνών, που επαναδιαπραγματεύονται τη συνθήκη του νεωτερικού ελλείμματος και τη σημασία της αδύναμης στιγμής. Στο γενεαλογικό αυτό σχήμα -το οποίο σημαδεύεται από περάσματα με υπολείμματα, ρήξεις και γεφυρώσεις- συμβολική σημασία αποκτούν τα χέρια του ελληνιστικού γλυπτού της Αφροδίτης, το οποίο παύει να είναι μια αρχαιολογική ή λογοτεχνική υπόθεση, διεκδικώντας έναν παραδειγματικό ρόλο στις σχέσεις που ανέπτυξε η ελληνική με την ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα βιβλίο γενεαλογίας και χαρτογράφησης, που, όπως εξήγησε ο Michel Foucault, δεν είναι μόνο εργαλεία πλοήγησης, αλλά και ανταλλαγής: διαλόγου και αντιλόγου.