Ο σαρκασμός, η διακριτική ειρωνεία, το άλγος χωρίς νόστο, τουλάχιστον προφανή, η ποίηση, ο χρόνος, το απόλυτο τώρα. Η καινούργια συλλογή της δοκιμασμένης ποιήτριας Χαράς Πρεβεδώρου αντηχεί τον μέσα κόσμο, που τείνει να κυριαρχήσει στα πάντα. Αλλά όχι· η εξέλιξη της ζωής χρειάζεται σύνθεση μετά την -επώδυνη έστω- αντίθεση.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Λύτρα

Η ποίηση ως λύτρα
πού ξανακούστηκε.
Σώθηκαν, λέει, τραγουδώντας Ευριπίδη
ανάμεσα σ' εχθρούς,
καθώς ζητιάνευαν στις πόρτες για ψωμί
ή μπρος στις τράπεζες εζωγρημένοι.
Πώς να αισθάνθηκε ο Ποιητής
ως ποιητής πραγματικής ζωής
χάρη στη μίμησή της
με τέτοιον στέφανο στο μέτωπό του
και με φιλήματα βαριά στα χέρια;
Μπορεί και ενοχές
για όσους δε σώθηκαν.
Επίσης σκέπτομαι το τώρα
κι ότι ο χρόνος μεταφέρει σημασίες,
να παίζουνε οι ποιητές τα σοβαρά παιχνίδια τους.

Μπροστά στις τράπεζες ξανά
ανάμεσα σ' εχθρούς ξανά
έχουμε πλήθος ποιητών να τραγουδήσουμε,
αν τέτοια ακόμη κατορθώνει η ποίηση.