Σε λίγο -το 1980- ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος συμπληρώνει εξήντα ολόκληρα χρόνια άγρυπνης πνευματικής παρουσίας μέσα στον νεοελληνικό πνευματικό χώρο. Στα 1920 έγινε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Μούσα", ύστερ' από εφηβικά δημοσιεύματα, κι από τότε ως σήμερα, στέκεται στη πρώτη γραμμή των συγγραφέων του τόπου μας.

Η προσωπική αγωνία, η αγρύπνια της συνείδησής του και η υψηλή ευγένεια της ψυχής του συνταιριασμένα θαυμαστά μ 'ένα ισχυρότατο κι εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό τάλαντο, ανέδειξαν τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο όχι μονάχα ένα μεγάλο και γονιμότατο συγγραφέα άλλα κι έναν από τους πρωταγωνιστές του πολιτισμού των Ελλήνων.

Συναγμένοι στον τόμο αυτό φίλοι, του απευθύνουν εγκάρδιο χαιρετισμό τιμής και αγάπης -αντίδοτο του πικρού άρτου που συνηθίζει να προσφέρει στ' άξια τέκνα του ο αντιφατικός αυτός τόπος. Τα κείμενα που κατατίθενται ως ιερά τεκμήρια φιλίας δεν αποτελούν μονάχα εκφράσεις χαράς. Είναι και καταθέσεις μαρτυριών κι αποτιμήσεις ενός έργου που με τον όγκο του, τον παλμό και την ζωντάνια του προκαλεί το σέβας. Είναι ακόμα, αθλήματα ώστε να ξεχωριστούν, διαμέσου της χρονικότητας του φθαρτού άνθρωπου, τ' αθάνατα εκείνα στοιχεία που κόμισε στην τέχνη ο δημιουργός, ακολουθώντας την βαθύτατη επιταγή της φύσης του.

Η "Ευθύνη"