Όταν ξεκίνησε να γράφεται αυτό το βιβλίο, μόλις άρχιζε η δίκη της 17 Νοέμβρη. Η συγγραφή του συνέπεσε με την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης και των «συμμάχων» της, σε πείσμα των αποφάσεων του ΟΗΕ, των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου αλλά και της απλής «κοινής» λογικής, να ξεκινήσει ένα πόλεμο εν ονόματι του «πολιτισμού», τον οποίο εμπράκτως αγνοεί και εξευτιλίζει. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε δηλαδή στο ίδιο βαρύ κλίμα διεθνούς (ατομικής και "κρατικής" αυτή τη φορά) τρομοκρατίας, κυριαρχικής αυθαιρεσίας και παγκοσμιοποιημένης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας. Απλά, από ενοχικά εμπλεκόμενοι -ενίοτε βαριεστημένοι, ενίοτε καχύποπτοι- τηλεθεατές στην προβολή, καταστολή και εξόντωση μιας μεμονωμένης περίπτωσης τρομοκρατίας πρόδηλοι εσωστρεφούς χαρακτήρα μεταλλαχτήκαμε σε -κατά κανόνα- οργισμένους ανήμπορους τηλεθεατές μιας διακρατικής κυνικής και επαίσχυντης βαρβαρότητας η οποία, στο όνομα του ανθρωπισμού και του νεοφιλελευθερισμού, υποστηρίζει πως θα εξαλείψει οριστικά και αμετάκλητα την παγκόσμια τρομοκρατία.
Το βιβλίο αυτό βασίζεται στα ευρήματα μιας έρευνας που έγινε δύο περίπου μήνες πριν την έναρξη της δίκης της 17 Νοέμβρη: παρουσιάζει τις απόψεις της "σπουδάζουσας νεολαίας" για την τρομοκρατία, για τα μέτρα αντιμετώπισης που πρέπει να λάβει εναντίον της η πολιτεία, για την ένταξη της προσέγγισής της στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της "νέας τάξης πραγμάτων", για τους λόγους που δημιουργούν την τρομοκρατία και ωθούν κάποιον να προβεί σε τρομοκρατικές ενέργειες, καθώς επίσης και για το ποια θα έπρεπε να είναι η θεσμική μεταχείριση όσων κατηγορούνται για κάτι τέτοιο αλλά και ποια ανθρώπινα δικαιώματα τα άτομα αυτά πρέπει ή δεν πρέπει να απολαμβάνουν σε ένα κράτος δικαίου.
[...]