Την περίοδο της ακμής του ιμπρεσιονισμού, όταν ο Μονέ, ο Πισαρό, ο Σισλέ και πολλοί άλλοι, τοποθετώντας το καβαλέτο στις όχθες του Σηκουάνα ή στους ηλιόλουστους αγρούς, μελετούσαν παθιασμένα τα εφέ του φωτός στην προσπάθειά τους να αναπαράγουν χρωματικά τα θολά τους οράματα, εκείνα τα χρόνια μιας ζωγραφικής γεμάτης με φως και φύση, ένας ζωγράφος αναζητούσε στη Μονμάρτρη τις σκιές της πόλης. Γι' αυτό το λόγο μελετούσε τους περαστικούς· όχι το φως που τους φώτιζε αλλά τα χαρακτηριστικά τους, μαντεύοντας έτσι τον χαρακτήρα τους. Αν οι ιμπρεσιονιστές έβαζαν τα δυνατά τους για να αιχμαλωτίσουν τους φωτεινούς παλμούς της φύσης και να αποδώσουν αναλυτικά τον κάθε τόνο, εκείνος, αντίθετα, αναζητούσε την πεμπτουσία ενός περιβάλλοντος, δημιουργώντας "τύπους".

Αυτός ο ζωγράφος, ο Τουλούζ-Λωτρέκ, εικονογράφος της μπωντλερικής vie moderne, αμείλικτη και ταυτόχρονα οδυνηρή καρικατούρα της "Πόλης των Φώτων", δεν ανήκει, εκ φύσεως, σε καμιά σχολή. Δεν υπάρχει κανένα "κίνημα" να του παράσχει πρόθυμα άσυλο: ούτε ο ιμπρεσιονισμός του Μονέ, ούτε ο συνθετισμός των επιγόνων του Γκωγκέν, ούτε η αρ νουβώ.