Το 1985, στην ηλικία των εβδομήντα εννιά, ο Βικτώρ Βαζαρελί ρωτήθηκε πώς οραματιζόταν την τέχνη του μέλλοντος. "Η αφηρημένη τέχνη του μέλλοντος", απάντησε, "θα στοχεύει στην παγκοσμιοποίηση της σκέψης. Η τεχνική της θα εξελιχθεί προς την κατεύθυνση της γενικότερης τεχνολογικής προόδου. Θα είναι απρόσωπη, θα δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να κωδικοποιηθεί. Η τέχνη υπήρξε από την αρχή κοινό αγαθό. Η λογοτεχνία έγινε κι αυτή κτήμα όλης της ανθρωπότητας χάρη στην τυπογραφία. Μπορώ να φανταστώ την πιθανότητα ολόκληρες εκθέσεις απλώς να προβάλλονται σ' έναν τοίχο. Η δυνατότητα να προβάλουμε με διαφάνειες τα πιο σημαντικά έργα τέχνης, θα μας επέτρεπε να οργανώνουμε τεράστιες εκθέσεις σε οποιονδήποτε χώρο, δίχως μεγάλη προσπάθεια ή μεγάλο χρηματικό κόστος. Μερικές μέρες μόνο θα ήταν αρκετές για να στείλουμε μια ολόκληρη αναδρομική έκθεση σε οποιοδήποτε σημείο της γης μ' ένα μικρό ταχυδρομικό πακέτο..." (Kατάλογος 1986, σ. 144-45). [...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου)