Η κρίση στη Νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, με ακραία περίπτωση την Ελλάδα) ερμηνεύθηκε κυρίως ως χρηματοπιστωτική και αναλύθηκε με μακροοικονομικά εργαλεία.

Το βιβλίο αυτό, χρησιμοποιώντας την οπτική της ριζοσπαστικής γεωγραφίας, μεταθέτει την έμφαση στην άνιση γεωγραφική ανάπτυξη, τη χρηματιστικοποίηση και την πολιτική. Αμφισβητεί την κυρίαρχη άποψη ότι το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, είναι η πρωταρχική αιτία της κρίσης και φωτίζει τις άνισες χωρικές, παραγωγικές, κοινωνικές και ιδεολογικές παραμέτρους, εγγεγραμμένες πολύ πριν την κρίση στα νοτιοευρωπαϊκά τοπία. Η εισαγωγή του ευρώ επιδείνωσε τις προϋπάρχουσες ανισότητες, συσσωρεύοντας πλεονάσματα στις βορειο-κεντρικές περιφέρειες και ελλείμματα σε αυτές του Νότου.
Με τη χρήση παραδειγμάτων και εμπειρικού υλικού από τις τέσσερις χώρες και συζητώντας τα σχετικά θεωρητικά σχήματα, τα Τοπία της Κρίσης αναλύουν τις αρνητικές επιπτώσεις στους τόπους της καθημερινής ζωής, φωτίζοντας παράλληλα τις μαχητικές κοινωνικές αντιστάσεις και τις δράσεις αλληλεγγύης.
Τα "Τοπία της κρίσης" αποτελούν απαραίτητο εργαλείο σε όσους και όσες ενδιαφέρονται για μια διαφορετική ανάγνωση της εμπειρίας των δέκα τελευταίων χρόνων, και ειδικότερα για τους ερευνητές από τις περιοχές της γεωγραφίας, της οικονομίας, της πολιτικής επιστήμης, της περιφερειακής ανάπτυξης, των πολιτισμικών σπουδών και της ανάλυσης των κοινωνικών κινημάτων.