Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ περιγράφει στο έργο του, τη νεολαία της εποχής του σαν μια καινούργια γενιά, που καθώς μεγάλωνε, συνειδητοποιούσε πως όλοι οι θεοί είναι νεκροί, όλες οι μάχες έχουν ήδη δοθεί, και κάθε πίστη στον άνθρωπο είναι διασαλευμένη.

Τα αφηγήματα της συλλογής αυτής συλλαμβάνουν το πνεύμα εκείνης της γενιάς, με έξοχη επιδεξιότητα. "Η Σκαλιστή γυάλα", το "Πλουσιόπαιδο", η "Πρωτομαγιά", το "Ένα διαμάντι μεγάλο όσο το Ριτζ", μας μεταφέρουν σε μια προνομιούχο και φιλήδονη κοινωνία, όπου η αποτυχία, η απόγνωση και η τρέλα, πίσω από τη μουσική και τα γέλια, δεν παύουν να ψιθυρίζουν και να απειλούν τα πάντα.
Αυτά τα διηγήματα είναι από τα καλύτερα του Φιτζέραλντ, σφύζουν από την ευφυία, τη διεισδυτικότητα και τη συγκινησιακή δύναμη, που έκαναν τον συγγραφέα σύμβολο της Εποχής της Τζαζ.

Εκτός από τα παραπάνω, περιέχονται ακόμη τα διηγήματα "Ό,τι απέμεινε από την ευτυχία", "Η περίπτωση ενός αλκοολικού", "Τρελή Κυριακή" και ένα συνοπτικό χρονολόγιο της ζωής του Φιτζέραλντ.