Τ' όνειρο... μια λέξη παιδική, μια λέξη μαγική... για παιδιά που καταστρέφουν τα παιχνίδια τους... για μάγια που κάνουν τα παιχνίδια να επαναστατήσουν, να απολυτρώσουν... για το παιδί και τα μάγια που ο καθένας κουβαλά αν έχει οδηγό το όνειρο μονάχα... Αυτό είχε ως οδηγό και ο Maurice Ravel όταν συνέθετε τη λυρική του φαντασία "Το Παιδί και τα μάγια". Έργο που του έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί με εφευρετικότητα και χιούμορ με τα ζώα και τα άψυχα αντικείμενα που ζωντανεύουν σε αυτό το μαγικό παραμύθι, όπου πρωταγωνιστεί ένα άτακτο παιδί.

Ένα "κακό" παιδί καταστρέφει τα πάντα γύρω του -έπιπλα, ταπετσαρίες, πορσελάνες- και πληγώνει τα δένδρα και τα ζώα του κήπου. Κατά τη διάρκεια μιας μάχης στην οποία τα ζώα του επιτίθενται, αναγνωρίζοντάς το ως αυτό που μόνο κακό τους έκανε έως τώρα, ένας σκίουρος πληγώνεται. Το παιδί σκίζει το πουκάμισο του και του επιδένει την πληγή. Εκείνη τη στιγμή, ως δια μαγείας, απολυτρώνεται και γίνεται το "καλό παιδί που έδεσε την πληγή". Όλα τα ζώα τότε συγκεντρώνονται, συναινούν και αρχίζουν να φωνάζουν μεταφέροντας το μπροστά στο σπίτι του τη σωτήρια λέξη "μαμά".

Η λυρική φαντασία "Το Παιδί και τα μάγια" του Maurice Ravel σε λιμπρέτο της Collette, μυθιστοριογράφου της εποχής, συνετέθη μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και μετά το θάνατο της μητέρας του συνθέτη. Λέγεται πως ο Ravel άλλαξε ριζικά το κείμενο της Colete και παρουσίασε ένα νέο λιμπρέτο διαποτισμένο με τη δική του αισθητική, τις φοβίες του και τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Με πινελιές κυβισμού, παρωδίες του παρελθόντος, χορούς και άριες που ήταν στη μόδα, κριτική παιδαγωγικών μεθόδων και περίγελο ερώτων, το κείμενο δεν έχει πια καμία σχέση με το χειρόγραφο της Collette. Ένα άτακτο παιδί που στο τέλος φρονιμεύει και πάντα επίκαιρο μας συντροφεύει...

Η μετάφραση ακολούθησε πιστά το λιμπρέτο και μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την "παιδική" αυτή "όπερα" κρατώντας το βιβλίο, με τις εμπνευσμένες από το κείμενο ζωγραφιές μπροστά του, να του αποκαλύπτουν τον μαγικό κόσμο του παιδιού.