Αθλιότητα σαββατόβραδου στην εκκωφαντική σιωπή. Πότε η ομορφιά
θάμπωσε; Πότε η έλξη έγινε ξεχασμένο τροπάρι και σώμα με σώμα
αίσθημα δεν αγγίζει;
Απόψε ένας ψίθυρος ανταλλάσσει λίγα λεπτά με μερικές ώρες, για να
λάβει μόνο μικρές εκλάμψεις από ένα όνειρο παλιό. Ένα όνειρο
αληθινό, σαν έμβρυο στα σπλάχνα.

Ήταν θυμάμαι μια Κυριακή με άπνοια που άλλαξαν όλα. Ίχνος ανάσας
δεν υπήρχε να κρατηθεί. Στο εφημερεύον φαρμακείο, σφίγγοντας ο ένας
το χέρι του άλλου, ρωτήσαμε διστακτικά για τα αστέρια που πέφτουν.
Για την κατάποση της πτώσης.
Από τότε φοβάμαι τον ουρανό. Ορφάνεψε κι άλλο με τον καιρό και σαν
πλαγιάζω, είναι φορές που ντρέπομαι.