Γιατί ο τόπος αυτός δεν δημιουργεί, γιατί δεν αφήνεται να δημιουργήσει; Γιατί η κρίση αυτή αγγίζει τα όρια της υπαρξιακής παραίτησης; Ποιος ήταν ο ανθρωπολογικός τύπος Νεοέλληνα που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση; Ποιος ήταν ο νέος ρόλος της οικογένειας, της μητέρας, και πώς προκλήθηκε το έλλειμμα αυτονομίας; Πώς μεγιστοποιήθηκε η εθνική μας μειονεξία και πώς παγιδευτήκαμε σε μια αδιόρατη συλλογική ανεπάρκεια; Ποιο είναι το πραγματικό συλλογικό τραύμα μας; Γιατί εισάγουμε στο συλλογικό μας σώμα το τραύμα και τη θεραπεία των άλλων; Υπάρχουν κάποια θεμελιώδη ασυμβίβαστα μεταξύ του νεωτερικού και του ελληνικού Τρόπου; Μπορεί ο ευρωπαϊσμός να είναι η παιδική ασθένεια του ελληνισμού; Πώς καλλιεργήθηκε ο ψευδής Δυτικός εαυτός μας; Πώς επιτυγχάνεται η εξουσιαστική κανονικοποίηση μέσω του Συνδρόμου του ευρώ; Ποιες μπορεί να είναι οι ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης στις επόμενες γενιές; Τι είναι η Οριακή κοινωνία του Μνημονίου και ποιος ο Οριακός ανθρωπολογικός τύπος που τη συστήνει; Γιατί έχουμε εγκλωβιστεί σ' έναν παρανοειδή τρόπο του σχετίζεσθαι; Μπορεί το Μνημόνιο να αποτελεί μια ψυχολογική εξάρτηση; Πώς η χώρα μετατρέπεται σε Δικαιολάνδη, όπου αποθεώνονται τα δικαιώματα, ενώ "καταπατάται" ο άνθρωπος; Πώς λειτουργεί η επικριτική ενοχοποίηση ως τεχνική κοινωνικού ελέγχου; Γιατί η παθητικοποίηση και η αδράνεια του λαού μας απέναντι στα μνημόνια; Πώς η άρνηση της υποκειμενικότητας οδηγεί στη συναισθηματική προσφυγιά; Τελικά, ποιες είναι οι κοινωνιο-ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης; Ποια είναι τα στοιχειώδη προαπαιτούμενα και τα βασικά βήματα αποπαγίδευσης της νεοελληνικής συλλογικότητας; Μπορεί να διαθέτουμε κάποια προνόμια στο αδιέξοδό μας; Τι θα μπορούσε να προτείνει ένας αποσυμβολιστικός στοχασμός πάνω στο δίλημμα ενός "Οδυσσέα Δεσμώτη"; Γιατί είναι κρίσιμο να ανασυστήσουμε τις σχέσεις μας; Πώς μπορούμε να απαντήσουμε "ερωτικά" στον Δυτικό εργαλειακό ορθολογισμό; Γιατί να θέλουμε πίσω το χώμα μας;
Αυτά είναι τα βασικότερα ερωτήματα που πραγματεύεται και στα οποία επιχειρεί ν' απαντήσει το βιβλίο αυτό, με στήριγμα την υποκειμενική, αλλά βιωμένη αλήθεια του συγγραφέα του.