Η μελέτη αυτή έχει ως αντικείμενο τη διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης και τελικής ενοποίησης των σοσιαλιστικών -εργατικών δυνάμεων στην Ελλάδα και την ολοκλήρωσή τους σ' ένα ενιαίο σοσιαλιστικό κίνημα. Ιδιαίτερα εξετάζονται οι σχέσεις μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, σε ό,τι αφορά το σοσιαλιστικό κίνημα και τη στάση του απέναντι στην πολιτική κρίση που προκάλεσε στη χώρα η αναστάτωση της περιόδου 1914-1918.
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου τα σοσιαλιστικά κόμματα των εμπόλεμων χωρών δέχτηκαν, ως αναπόφευκτη ανάγκη, την αρχή της εθνικής άμυνας και υποστήριξαν, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Το γεγονός αυτό ουσιαστικά αποδυνάμωσε τη Δεύτερη Διεθνή και μετέβαλε τα διεθνιστικά ιδεώδη, που καθοδηγούσαν ως τότε τη δράση όλων των σοσιαλιστικών κομμάτων, σε απλή ηχώ του παρελθόντος. Η πολιτική αυτή της πλειοψηφίας των σοσιαλιστών είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αντιπολιτευτικής κίνησης στους κόλπους των διαφόρων σοσιαλιστικών κομμάτων της οποίας η αριστερή πτέρυγα, που ήταν πιστή στις λενινιστικές αρχές και εμπνεόταν από τη Μπολσεβικική Επανάσταση, κατόρθωσε τελικά να προκαλέσει ρήγμα μέσα στην ίδια τη Διεθνή. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)