Το αίμα που μαράθηκε είναι η "απλή και λυπητερή ιστορία" της βόλτας δυο κοριτσιών κι ενός αγοριού στον νυχτερινό κήπο μιας ζωής χωρίς άρωμα και χωρίς δόξα. Ακολουθώντας τα βήματα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, από τον ένα αιώνα στον επόμενο, από τη μια Αθήνα στην άλλη, προσπάθησα να μεταγράψω με όρους σκηνικούς κάτι από την αγωνία του ανθρώπου που, περνώντας απ' τον κόσμο, όλο απλώνει το χέρι του στις τριανταφυλλιές κι όλο απομακρύνεται, διωγμένος απ' τα σύρματα του φράχτη. Δεκαεννιά σκηνές για το μάταιο μιας αγάπης. Κι ένα τραγούδι σαν πνιγμένο φιλί.

(Άκης Δήμου)

Καλοκαίρι. Τελετές. Όχι έξω. Σε ένα μακρόστενο ισόγειο μέσα στον βράχο του Στρέφη. Να κολλάνε τα μάτια τους στα τζάμια οι περαστικοί και να μην μπορούν να δουν. Μην ματιάξουν άλλο τη Βιργινία. Μην κλέψουν τον Νίκο. Μη λερώνουν πια με τις κουβέντες τους τη Λιόλια. Δεν είναι αναπηρικό καροτσάκι, δεν είναι κρεβάτι νοσοκομείου, δεν είναι πένθος. Είναι άρματα θεών σε καρναβάλι. Κρυμμένο. Μόνο οι υγροί λευκοί τοίχοι. Και η ιδιοκτήτρια. Κρυφοκοιτάζει, ρουφάει, θρέφει το πεινασμένο της καρύδι, μην σαπίσει. Έτσι μόνο πληρώνεται το νοίκι.
Ομάδα "Όχι Παίζουμε", Ιούλιος 2007