Αυτό το έργο είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβαίνει μέσα σε ένα και μόνο άνθρωπο. Τα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος θα μπορούσαν να είναι οι προσωπικότητες που εμπεριέχονται στον ίδιο άνθρωπο. Το έργο αυτό είναι αφιερωμένο στον άστεγο που έχουμε μέσα μας. Σε όλες αυτές τις προσωπικότητες που δεν επιτρέψα-με ποτέ να εκφραστούν γιατί μπορεί να ήταν διαφορετικές ή και πολύ διαφορετικές από τις άλλες. Ή ακόμα να τις κρίναμε αταίριαστες με το περιβάλλον και τις επιταγές του. Σε όλες αυτές τις πληγές που οι ίδιοι ανοίξαμε στον εαυτό μας και δεν είχαμε, έως τώρα, το σθένος να το παραδεχτούμε και την τόλμη να τις γιατρέψουμε. Στα δακρύβρεχτα βράδια, τα ατελείωτα, που η συνειδητοποίηση πέρναγε δίπλα μας κι εμείς κάναμε τα στραβά μάτια. Μπορεί να ακούγεται μελό. Αλλά μελό δεν γινόμαστε όταν κλαψουρίζουμε στον εαυτό μας που μας κρίνει αυστηρά; Όταν τολμήσουμε να αφήσουμε ελεύθερο το συναίσθημα να εκφραστεί και μπήξουμε τα κλάματα; Αναλογιστείτε, αν θέλετε, τι κάνει ένας άνθρωπος σε στιγμές ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων. Στην κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου, σε όλη τη διάρκεια του πένθους, σε κάποιον αθέλητο αποχωρισμό, σε μία ερωτική απογοήτευση κλπ. Τότε που αφήνουμε το συναίσθημα να βγει ατόφιο, χωρίς λογοκρισία και δήθεν α-ξιοπρέπειες. Τότε που έχουμε μια ισχυρή δικαιολογία να προτάξουμε και δεν θα χρειαστεί να απολογηθούμε γι αυτό. Αυτές τις λίγες στιγμές που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι ευάλωτος, να πονάει και να δείχνει αδύναμος. Τότε που καλυμμένοι από το πέπλο του ξαφνικού, του μη αναμενόμενου, της αναπάντεχης συμφοράς, μπορούμε να έχουμε τη δικαιολογία "Εντάξει βρε παιδί μου. Μια φορά ήταν. Δεν θα ξαναγίνει". Ξεχάστε όμως, καλύτερα, τον συγγραφέα και τη διαστροφή του και επιτρέψτε τίμια στον εαυτό σας να ακούσει... Κι αν εγώ είμαι πολύ λίγος για να σας το δώσω, αφέ-θητε να το πάρετε από όπου το ακούσετε καλύτερα... Καλή διασκέδαση.