Η Αγνή Μουζενίδου ήταν μια περήφανη ψυχή που κρυβόταν για να μη φανεί η χαρισματική προίκα της ως έπαρση, ως αλαζονεία. Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι λογίων, μέσα στην, ίσως, πλουσιότερη βιβλιοθήκη θεατρικής γνώσης της Ελλάδας, από νωρίς ένιωσε την ανάγκη να είναι επιφυλακτική απέναντι στην προπέτεια των πολλών και την επιδειξιομανία των ολίγων. Θησαύρισε γνώσεις και πρακτικές με τις σπουδές της στο εξωτερικό και με τα πτυχία που εκόμισε επέστρεψε τα τροφεία των κρατικών υποτροφιών με το παραπάνω.
Τη σκίαζε η πληθωρική, απαιτητική προσωπικότητα του πατέρα της και με τη φόβο της αποτυχίας, έναν φόβο αναιτιολόγητο, αποσυρόταν στα παρασκήνια, διστάζοντας να βγει στο προσκήνιο. Τη θυμάμαι συχνά να απλώνει τα πλούσια ερευνητικά της προσόντα στις επισκέψεις της στο Θεατρικό Μουσείο, όπου έλαμπε το κριτικό της πνεύμα, η αίσθηση του μέτρου, η ακρίβεια την κριτηρίων και ο σεβασμός στα τεκμήρια.
Δεν την πήγαινε η Αγορά, το αμφιθέατρο και η ορχήστρα. Ήταν πλασμένη για σπάνιες απολαύσεις διαπροσωπικών ανταλλαγών γνώσης και εμπειρίας. Ακόμη και τότε, όταν αφηνόταν και αποκάλυπτε την τρυφερότητά της και τις εκλεκτικές ευαισθησίες της, τα κάλυπτε με μια αιδήμονα σιωπή και τα έπλενε με τα υγρά από συγκίνηση μάτια της.
Ήταν ένα σπάνιος άνθρωπος η Αγνή και, όπως έγραψα αμέσως μετά τον τραγικό της επίλογο στη ζωή, ένα φεγγαρίσιος πιερότος, ένας υπνοβάτης σε έναν κόσμο φλύαρο, αναιδή και αηδή, που την απωθούσε.
Δεν κατορθώσαμε, όσοι το επιχειρήσαμε, να την πείσουμε πως υπάρχει και η επιθετικότητα του ήθους και η επέλαση της σεμνότητας.

Κώστας Γεωργουσόπουλος
Ιούνιος 2008